De realiteit, verbazing en ergernis

Vandaag was het dan zover. Na de vele voorbereidingen ging ik dan eindelijk op weg naar Ghana, samen met Hennie en Jeanine.
We vertrokken afgelopen donderdag om half twaalf van Schiphol naar Heathrow (London) en vanaf hier vlogen we door naar Accra.
Het was voor mij al een hele tijd terug dat ik voor de laatste keer had gevlogen. Maar ik vond het weer een leuke gebeurtenis. Het was een fijne vlucht waarin er door ons enthousiast gebruik werd gemaakt van de kleine tv schermpjes die in de stoel voor ons zaten.

Toen we bijna in Accra waren was het al gauw duidelijk dat we echt iets heel anders te zien zouden krijgen. Om te beginnen keken we vanuit het vliegtuig uit over een grote zwarte vlakte met heel veel afzonderlijke lichtpuntjes waarin totaal geen structuur in te zien was. Ook was er veel onweer in de bergen waardoor deze onwijs duidelijk te zien waren. Bij aankomst bleek het zelfs licht te regenen.

Bij het verlaten van de pendel bus zagen we de eerste borden met de waarschuwingen over de EBOLA en de verspreiding ervan. Even verderop kwam het nog dichterbij toen we een thermometer op ons gericht kregen van een in het wit verpakte mevrouw, zoals we het alleen op het nieuws zagen. Na een knikkende beweging mochten we weer doorlopen richting de douane. Op dat moment realiseer ik me ineens weer dat het een zeer groot probleem is. Laten we hopen dat het niet snel verder zal verspreiden naar de buurlanden en dus Ghana.

Bij aankomst bij de douane bleek het feestje van cultuur gewenning pas net te beginnen. Mijn vingerafdruk kon maar niet worden afgenomen door de scanner waardoor er steeds meer douaniers verschenen bij het loket. Gelukkig kwam er na wat fronsende gezichten ook de baas van het stel. En tevens met de oplossing. “Juist ja” het bleek een stekker te zijn die wat losjes in de computer zat.
Na dit korte oponthoudt bleek het heel soepel te gaan. Binnen een kwartier hadden we de eerste zeven koffers bij de bagageband te pakken. Maar de laatste liet nog ruim een half uur op zich wachten. dit bleek één van de laatste koffers te zijn.
Na het compleet hebben van de acht koffers konden we nog een controle te gemoed zien bij de douane. Hier werden er mij nog even twee flesjes handalcohol uit de koffer afhandig gemaakt door de meneer en mevrouw, die stellig waren dat ik dit moest inleveren. Prima niet moeilijk doen het was immers al laat in de avond. En we waren toch wel echt hard toe aan een bed bij het Hotel.

Maar helaas, de meneer die ons zou ophalen was er nog niet. Dus wij zijn eens gaan rond vragen naar het Beach resort en de meneer die ons kwam halen. Toevallig was dit een bekende en Francis werd met enige bemoeienis van andere taxi chauffeurs opgebeld.
Terwijl de dames Francis op wachten besloot ik nog even snel een sim kaart en een modem te kopen. Dat snel veranderde al gauw in een half uur klooien aan een balie waar ik niet echt het idee had of ik nou werd geholpen of niet. Iedereen liep door elkaar en was iets aan het doen. Uit eindelijk heb ik mijn vragen maar gesteld aan een Engelse toerist die vaker in Accra kwam.
Na wat ongemakkelijke momenten is het allemaal gelukt en liep er nog een chauffeur met me mee die een fooi eiste voor het wijzen van de winkel. Niemand had dat deze beste kerel gevraagd, maar goed. Hij bleek dan ook uiteindelijk pittig uit zijn slof te schieten tegen onze taxi chauffeur.

Maar goed de taxi was gearriveerd. Echter acht koffers passen niet in een sedan. Dus in alle haast was er nog een taxi bijgevraagd door Francis. De meiden bij Francis en ik bij de andere.
Al toeterend raasden de auto’s door het verkeer en de ene na het andere verkeersteken werd compleet genegeerd. Om over de status van de auto maar te zwijgen, er branden lampjes die ik nooit zou willen zien branden, als voorbeeld het lampje van de airbag.
Al met al, “just deal with it” , maar nee hoor onze positieve gedachte werd naar enkele honderde meters offroad en te voet helemaal de grond ingeboord.
Snel alles uitladen en de klamboe ophangen en slapen was de gedachte. “Uhm”, niks daarvan! We kwamen in een onwijs muf hok terecht, wat bezaaid was met de weer plekken. Ik sliep praktisch op de grond en voor het ophangen van de klamboe hebben vele achtpotige families moeten verhuizen.
Kortom een echt resort waar het verschil van een luxe vliegmaatschappij en oud hok toch wel heel groot is. Echter ik moet bekennen dat het uitzicht op de baai en de geluiden van de branding toch wel erg gaaf waren. Maar “ahg” het was zowel die nacht als de ochtend nog donker dus veel zien was er helaas niet bij.
We hebben die nacht wel geteld twee en een half uur kunnen slapen. Echter zijn deze door ons drie niet echt benut door de omstandigheden.

Om half vijf diezelfde nacht vertrokken we met de taxi naar het STC busstation. Na wat passen en meten zaten we dan met de acht koffers in een ditmaal tactisch gekozen stationwagen. Ook deze rit was niet anders dan de eerdere rit en ik beloof het de volgende keer te filmen!

Op het busstation werden we wederom opgevangen door vele werkende handen met en oog op een fooi, zo werden de koffers alvast meegenomen alvorens wij het doorhadden of er überhaupt iets van konden zeggen.
Na het wegen van de koffers raakte we in gesprek met de eerder serieuze en strenge vrouwen van de busmaatschappij ze beleven zich toch verbazen over ons. Waarom hebben jullie zoveel koffers mee als toerist was dan ook de eerste vraag die we kregen. Na een korte uitleg en vragen van ons besloot Jeanine ook eens een zak op haar hoofd te dragen. Echter bleek deze 27 kilo wegende zak toch wel wat zwaar. Voordat we de bus in gingen zijn we uiteraard nog even op de foto geweest met deze fantastische mensen!

Daar gingen we dan een rit van 6 á 7 uur landinwaarts naar Duayaw Nkwanta. Uit eindelijk werd dit ergens tussen de 9 en 10 uur door de vele regen die was gevallen. De complete weg leek onderons weg te stromen toen we de bergen op reden. Na een rit met veel moois gezien te hebben kwamen we eindelijk aan in het ST. John of God Hospital! Hier werden we opgevangen door Charles die ons het huisje liet zien. En ja eindelijk konden we heel blij zijn met de ruimte, de douche, de wc, de woonkamer, de slaapkamers en de keuken met Gas water en licht plus een waterkoker.

Kortom er is veel gezien, geleerd , geklaagd, gezucht en door één persoon geslapen, maar spijt komt nog zeker niet in het worden boek voor!