De stage van het heerlijke weer

De eerste nacht in het huisje is me prima bevallen. Het was nog wel een grote puinzooi maar dat zou gedurende dag al snel verdwijnen.
In eerste instantie eerst maar eens naar de bank om geld te halen en om vervolgens door te lopen naar de markt zo’n honderd meter verder langs de weg.

Bij de bank stuiten we helaas op een probleempje, we konden namelijk niks pinnen. Volgens een locale bewoner was dit heel normaal. Het had namelijk net geonweerd en heel hard geregend. We kregen te horen dat we later maar eens terug moesten komen. Met volle moed zijn we dus eerst maar even de boodschappen gaan doen van het geld dat we nog overhadden van de dag ervoor.

Op de markt aangekomen vlogen de begroetingen en opmerkingen ons om de oren. Ook werden we van alle kanten benaderd door verschillende kinderen, ze zwaaide, glimlachte en wilde een hand geven. Wij hadden zo iets van okay prima, leuk! Maar al gauw bleek er weer een diepere gedachte te zijn. Want na de eerste woorden wisseling met de lokale kinderen, werd gauw duidelijk dat ze eten en geld wilde hebben. Iets wat ineens even heel ongemakkelijk aanvoelde voor ons. Wat doe je in zo’n situatie?! Geef je iets? Wij hebben immers toch genoeg of doe je alsof je de kinderen niet begrijpt? Ik vond het best wel naar om dit tweede te doen. Echter ik kan geen Sinterklaas spelen. Het is nou eenmaal zo dat als je één iemand iets geeft je de rest ook moet geven en laten dat er nou echt heel veel zijn...

Op de markt was het nog wel even zoeken naar de gewenste producten. Tussen de kraampjes liep een vies roodbruinig modderpad waar iedereen de hoogste bultjes benutte om zich voort te bewegen. Ook heb ik me toch iets vies geroken. Er waren tafels met visjes erop, ze waren ongeveer tien centimeter groot en zaten nog onder de bagger van het water waar ze ooit in hadden gezwommen. Het waren letterlijk zwarte hopen met de contouren van vissen. Ik loop niet gauw te kokken, maar dit was zeker een moment waar ik heel snel door de mond moest gaan ademen.

Toen we uiteindelijk alles hadden liepen we langs de MTN, een mobiel provider, om nog wat beltegoed te kopen voor de mobiel. Bij deze kraam hadden we veel aanspraak. Ook toen we weer richting de bank liepen voor poging twee werden we aangesproken. Dit keer door drie agente die ons bijna spontaan Twi probeerde te leren. Het is nog steeds even wennen maar ik begin het al te onthouden.

Bij de bank aangekomen bleken we alle drie geen geld te kunnen pinnen. Na wat gevraag bij de lokale bevolking kwam de manager van de bank meekijken. Die kwam al snel tot de conclusie dat wij bij het enige bankautomaat van het dorp niet konden pinnen, ook al stond er op het automaat toch echt ‘mastercard’. Maar goed het lukte niet, dus het betalen van de huur ging hem niet worden.
Dus nog maar even langs het administratiekantoor op het ziekenhuis terrein. Gelukkig was het allemaal prima en kunnen we aanstaande dinsdag de huur betalen.

Aangekomen bij het huisje begon de grote schoonmaak. Het was even zoeken waar te beginnen maar uiteindelijk hadden we allemaal een ding. Na een globale schoonmaak ging er op een gegeven moment ook de kastjes open van de keuken. Ik denk dat het servies en het bestek nog net niet wegliep. Maar het hoogte punt was… Een heel goed bedoelde actie van onze voorgaande studenten van school. Deze hadden namelijk netjes de sausmixjes voor de macaroni, nasi, etc. laten liggen, echter dit had ook onze huismuis ontdekt. Het resultaat, open gescheurde zakjes, kakkerlakken en andere insecten. O en dit was geen aangename geur voor de neus! Een goed bedoelde actie die wij niet zullen nadoen voor de mensen na ons.

Na een heerlijke maaltijd spaghetti besloten we weer aan de schoonmaak te gaan. En ja hoor! Daar was ons huismuis. Zo snel als dat hij van de keuken naar de huiskamer ging zo snel verdaagde hij ook van de huiskamer onder het bed van Jeanine!
Vlak voor deze, nogal hysterische, gebeurtenis was Nama Kwami gearriveerd, dit is de taxichauffeur van het ziekenhuis en nu dus ook voor ons. Kwam wel mooi uit want nu konden wij mooi de volgende dag mooi boodschappen doen en pinnen in Sunyani.
Toen we later die avond wilden douchen bleken we geen water te hebben. Het douchen moest nog even op zich laten wachten. De volgende ochtend nog maar even langs de administratie dus.

De volgende ochtend gingen we rond negen uur met de taxi naar Sunyani. Hier hebben we eerst een vermogen aan Ghanese Cedi’s gepint, waarna we door gingen naar de supermarkt die in veel opzichten toch wel op een supermarkt uit Nederland lijkt. Bij binnenkomst moesten we onze tassen inleveren bij een garderobe en daarna mochten we pas de winkel in.
In de winkel was bekends uit Nederland te krijgen.
De winkel zelf was overvol. Elke ruimte werd benut om de koopwaar te stallen. Het gevolg was dan ook dat je eigenlijk niet met z’n tweeën langs elkaar door een gangpad kon. Na alle producten te hebben gingen we naar de kassa waar wel het dubbele aantal personeel stond van een gemiddelde Albertheijn. De ene had de kassa de volgende pakte in, weer een ander checkte de bon en bij de uitgang werd de bon nogmaals gecheckt. Slim of onnozel?! Zeg het zelf maar!

Zondag waren we met Nama Kwami mee naar zijn kerk. Ik verbaasde me werkelijk over de kleding die op de zondag gedragen werd. Iedereen liep er piek fijn bij. In kleding die ik niet had verwacht bij de mensen die de dag daarvoor in oude niets zeggende kleding liepen.
De dienst zelf was één grote happening waarbij alle leeftijden en talenten gebruikt werden. Iedereen was betrokken bij de dienst en ook wij moesten eraan geloven toen we werden voorgesteld.

Na de dienst kwam Nama Kwami en zijn maat, Richmond nog even langs om wat te drinken en om nog wat toe te lichten over de dienst en de taal. Na het bezoek hebben we lekker rustig aan gedaan. we hebben nog wat kunnen Skypen met het thuisfront en heerlijk gezeten in de schaduw.

Vandaag was tot slot de laatste dag van acclimatisering. Een dag lekker doen. Uitslapen, lezen, Skypen, puur genieten en de jacht op onze huismuis voortzetten, deze was namelijk gister avond laat nog van Jeanine haar bed naar haar kast gegaan.
Eigenlijk zouden we vandaag al beginnen met de Stage, maar er was een landelijke feestdag dus “helaas” mochten we nog geen stage lopen. Gelukkig kunnen we morgen zeggen dat we eindelijk echt zijn begonnen met de stage! Maar vandaag hebben we dus nog mooi kunnen genieten van het heerlijke weer!