Een sterke baby
Blijf op de hoogte en volg Jafeth
13 Oktober 2014 | Ghana, Duayaw Nkwanta
Mijn derde week van de stage liep ik op de kraamafdeling van het ziekenhuis. Een afdeling waar het in mijn eerste minuten na zeven uur best wel druk was. Er waren namelijk net drie kinderen geboren en er zouden er nog twee volgen deze dag.
Na het gebruikelijke schoonmaakrondje op de afdeling, het klaarmaken en delen van de medicatie begon het gelijk leuk. Nog geen twee uur op de afdeling en ik kon gelijk door naar de Operatiekamer met een mevrouw die een kind zou krijgen door een keizersnee. Iets wat toch net wat anders verloopt dan de live operatie die ik op Nederland twee had gezien. Eén van de meest opvallende zaken, was de aandacht voor de moeder. Deze lag namelijk al ruim een kwartier klaar op de koude tafel terwijl de operatiekamer, al lachend, nog klaargemaakt werd. Ook is het bij ons heel gebruikelijk dat het kindje gelijk, of zo snel mogelijk aan de moeder wordt getoond na de bevalling. Echter hier is dat pas na zo’n 20 minuten.
Toen ik terugkwam van de OK bleek het andere kindje ook net geboren te zijn op de afdeling. dat had ik dus net gemist. Achteraf gezien was dit ook de enige natuurlijke bevalling die gebeurde tijdens één van mijn diensten. echter ik heb van de vijf dagen wel vier bevallingen d.m.v. een keizersnee kunnen zien. bijna elke dag één. Omdat de dames op de OK stage liepen hebben we dus alle bevallingen gezamenlijk kunnen zien.
De volgende dag was eigenlijk bijna hetzelfde als de eerste. Alleen veeeeeel minder druk. Wat me eerder was opgevallen op de kinderafdeling en nu hier ook is het “te laat”komen. Echter is dit best normaal. Wat ik dan wel grappig vind is het feit dat iedereen ook uit zichzelf langer blijft als het iets drukker is. Er is niemand die klaagt of zeurt dat het allemaal wat uitloopt, toch wel grappig als je bedenkt dat er bij ons al mensen zijn die klagen wanneer ze vijf minuutjes langer door moeten of ze nu wel of niet op tijd zijn begonnen.
In de avond gingen we Fufu eten bij een collega van de dames. Deze collega (Emelia) haalde ons op bij de ingang van het ziekenhuis waarna we naar haar huis liepen. Dit was praktisch over het muurtje van het ziekenhuis bij de Orthopedicward. Echter was er een wereld van verschil met het ziekenhuis terrein, wat gemaaid groen was en vol struiken, met het woonwijkje die bestond uit modderpaden en houten- en stenenschuurtjes.
Bij haar huis aangekomen konden we nog mooi even meekijken met het stampen van de Fufu. Iets wat in mijn ogen bijna gelijk staat aan het spelen met vuurwerk. Het eten zelf viel wat tegen en gelukkig niet verkeerd! Het is namelijk onwijs pittig en er teveel van eten werd ons dan ook vooral afgeraden door Steven. We hebben na een gezellige avond dan ook thuis nog maar even het restje rijst op gegeten.
Ook hadden we eindelijk weer even stroom en ik had dus de mogelijkheid om het blog online te zetten. Echter bij het uitvallen van de stroom ging mijn accu dood, de laptop was namelijk net aan het laden. Nu dus maar alleen via de netspanning op de laptop, wat trouwens heel vervelend is als de stroom er regelmatig af is.
De volgende dag was ik wederom te laat voor een natuurlijke bevalling, ditmaal een tweeling. Ik heb overigens altijd geleerd om een baby’tje als porselein te behandelen. Iets wat hier blijkbaar heel sterk is. De baby’s worden namelijk met één hand opgetild, aan het schoudergewricht, om vervolgens een paar meter verderop in zijn doek gelegd te worden, in de vensterbank met een open raam. Ik denk dat ik nu wel tot de conclusie mag komen dat ‘deze’ kinderen toch echt geen watjes zijn.
Iets anders waar ik van opkijk zijn de grappen over de EBOLA. Op de afdeling is er een vrouw die Debora heet. Echter als de Collega dit uitspreekt wordt het zonder grappen: DEBORLA.
Ook was er op de afdeling een echt Sinterklaas moment. Er was namelijk een container, met materiaal, gekomen uit Nederland. Om precies te zijn uit Maastricht aangezien dit in de uniformen te lezen was. Als kinderen zo blij, maakte de collega’s de dozen open en werd alles uitgebreid bestudeerd en opgeëist. Toch wel bizar, dat mensen zo blij kunnen zijn met zulke kleine en gebruikte spullen. Wat zijn wij dan toch verwend in Nederland.
Na de vier dagen op de afdeling was het alweer klaar. Ik heb weer veel nieuwe, schokkende, aparte, leuke, leerzame en grappige dingen gezien. En “ja “ natuurlijk heb ik ook deze week weer veel gezeten en gewacht. Wat dan wel weer tijd gaf om een anatomieboek te lezen.
Op de zaterdag zijn we nog even naar Sunyani geweest voor a) het pinnen van geld en b) bustickets naar Tamale voor aanstaande dinsdag als we naar het Molepark gaan. Echter bustickets koop je hier alleen aan het loket , en niet eerder dan één dag voor vertrek. Dat wordt dus duimen maandag!
Verder hebben we vandaag eens wijn gehaald. Een zeer lekkere Melot uit… ja normale glazen, want de winkels en de bar verkochten geen wijnglazen. O en gelukkig lag er nog een flessenopener in het keuken kastje! Dus toch echt weekend.
Na het gebruikelijke schoonmaakrondje op de afdeling, het klaarmaken en delen van de medicatie begon het gelijk leuk. Nog geen twee uur op de afdeling en ik kon gelijk door naar de Operatiekamer met een mevrouw die een kind zou krijgen door een keizersnee. Iets wat toch net wat anders verloopt dan de live operatie die ik op Nederland twee had gezien. Eén van de meest opvallende zaken, was de aandacht voor de moeder. Deze lag namelijk al ruim een kwartier klaar op de koude tafel terwijl de operatiekamer, al lachend, nog klaargemaakt werd. Ook is het bij ons heel gebruikelijk dat het kindje gelijk, of zo snel mogelijk aan de moeder wordt getoond na de bevalling. Echter hier is dat pas na zo’n 20 minuten.
Toen ik terugkwam van de OK bleek het andere kindje ook net geboren te zijn op de afdeling. dat had ik dus net gemist. Achteraf gezien was dit ook de enige natuurlijke bevalling die gebeurde tijdens één van mijn diensten. echter ik heb van de vijf dagen wel vier bevallingen d.m.v. een keizersnee kunnen zien. bijna elke dag één. Omdat de dames op de OK stage liepen hebben we dus alle bevallingen gezamenlijk kunnen zien.
De volgende dag was eigenlijk bijna hetzelfde als de eerste. Alleen veeeeeel minder druk. Wat me eerder was opgevallen op de kinderafdeling en nu hier ook is het “te laat”komen. Echter is dit best normaal. Wat ik dan wel grappig vind is het feit dat iedereen ook uit zichzelf langer blijft als het iets drukker is. Er is niemand die klaagt of zeurt dat het allemaal wat uitloopt, toch wel grappig als je bedenkt dat er bij ons al mensen zijn die klagen wanneer ze vijf minuutjes langer door moeten of ze nu wel of niet op tijd zijn begonnen.
In de avond gingen we Fufu eten bij een collega van de dames. Deze collega (Emelia) haalde ons op bij de ingang van het ziekenhuis waarna we naar haar huis liepen. Dit was praktisch over het muurtje van het ziekenhuis bij de Orthopedicward. Echter was er een wereld van verschil met het ziekenhuis terrein, wat gemaaid groen was en vol struiken, met het woonwijkje die bestond uit modderpaden en houten- en stenenschuurtjes.
Bij haar huis aangekomen konden we nog mooi even meekijken met het stampen van de Fufu. Iets wat in mijn ogen bijna gelijk staat aan het spelen met vuurwerk. Het eten zelf viel wat tegen en gelukkig niet verkeerd! Het is namelijk onwijs pittig en er teveel van eten werd ons dan ook vooral afgeraden door Steven. We hebben na een gezellige avond dan ook thuis nog maar even het restje rijst op gegeten.
Ook hadden we eindelijk weer even stroom en ik had dus de mogelijkheid om het blog online te zetten. Echter bij het uitvallen van de stroom ging mijn accu dood, de laptop was namelijk net aan het laden. Nu dus maar alleen via de netspanning op de laptop, wat trouwens heel vervelend is als de stroom er regelmatig af is.
De volgende dag was ik wederom te laat voor een natuurlijke bevalling, ditmaal een tweeling. Ik heb overigens altijd geleerd om een baby’tje als porselein te behandelen. Iets wat hier blijkbaar heel sterk is. De baby’s worden namelijk met één hand opgetild, aan het schoudergewricht, om vervolgens een paar meter verderop in zijn doek gelegd te worden, in de vensterbank met een open raam. Ik denk dat ik nu wel tot de conclusie mag komen dat ‘deze’ kinderen toch echt geen watjes zijn.
Iets anders waar ik van opkijk zijn de grappen over de EBOLA. Op de afdeling is er een vrouw die Debora heet. Echter als de Collega dit uitspreekt wordt het zonder grappen: DEBORLA.
Ook was er op de afdeling een echt Sinterklaas moment. Er was namelijk een container, met materiaal, gekomen uit Nederland. Om precies te zijn uit Maastricht aangezien dit in de uniformen te lezen was. Als kinderen zo blij, maakte de collega’s de dozen open en werd alles uitgebreid bestudeerd en opgeëist. Toch wel bizar, dat mensen zo blij kunnen zijn met zulke kleine en gebruikte spullen. Wat zijn wij dan toch verwend in Nederland.
Na de vier dagen op de afdeling was het alweer klaar. Ik heb weer veel nieuwe, schokkende, aparte, leuke, leerzame en grappige dingen gezien. En “ja “ natuurlijk heb ik ook deze week weer veel gezeten en gewacht. Wat dan wel weer tijd gaf om een anatomieboek te lezen.
Op de zaterdag zijn we nog even naar Sunyani geweest voor a) het pinnen van geld en b) bustickets naar Tamale voor aanstaande dinsdag als we naar het Molepark gaan. Echter bustickets koop je hier alleen aan het loket , en niet eerder dan één dag voor vertrek. Dat wordt dus duimen maandag!
Verder hebben we vandaag eens wijn gehaald. Een zeer lekkere Melot uit… ja normale glazen, want de winkels en de bar verkochten geen wijnglazen. O en gelukkig lag er nog een flessenopener in het keuken kastje! Dus toch echt weekend.
-
13 Oktober 2014 - 01:23
Martijn:
Hoi neef,
Gaaf om je verhalen te lezen, veel plezier daar nog en ook veel geduld toegewenst voor al dat wachten!
Hartelijke groet,
Martijn -
13 Oktober 2014 - 09:14
Melvin:
Hey Kofi:),
Erg leuk om je verhalen te lezen! En inderdaad wat de meeste al tegen je zeggen is dat je goed kan vertellen! Ik voel echt wat je daar mee maakt, ga zo Door!
Besef ook echt Door je verhalen dat wij inderdaad verwend zijn! Kan niet wachten op het volgende verhaal! Zet hem op Kofi.
Marsha vraagt wanneer we gaan Skypen!
Gr melvin en marsha -
13 Oktober 2014 - 09:23
Jafeth :
Hee voor het skype moet je even mijn mobiele nummer regelen (via familie etc.) dan spreken wru dan ren keer af.. Deze week gaan we op safari, dus het wordt dan ergens volgendeweek tussen 6 en 8 jullie tijd.. We appen ;) gr daar! -
13 Oktober 2014 - 17:14
Oma Oostra:
hallo Jafeth, geweldig verhaal,we beleven het echt mee. veel genoegen op safari,alleen kijken en niet aankomen -
13 Oktober 2014 - 18:05
Renske:
Hoi Jafeth
Je kunt wel een boek schrijven als je terug bent.Geniet van je vakantie.
Dikke knuffel van je tante -
13 Oktober 2014 - 22:17
Oma.siereveld.:
hallo.kofi.
Ik begin al te wennen aan de naam ,zie je dat?
Geweldig man ,weer een verslag .Je 4e verslag ik geniet er van ;maar waar blijft de echte bevalling?voortaan blijven staan wachten; het is een pracht gezicht.
Je maakt weer een hoop leuke variaties mee.
Wij vinden het ook mooi dat een aantal familieleden mee leven dat geef je een oppepper hoop ik.
Doe voorzichtig als je op safari gaat ,maar geniet er wel van jaf
Doe de groeten aan de meisjes van ons,en jij een dikke pakkert van de oudjes siereveld -
19 Oktober 2014 - 13:52
Nynke:
Hee Jafeth!
Ik heb al je blogs maar even achter elkaar gelezen aangezien wij blijkbaar geen vrienden waren op fb, ik had al je verhalen gemist.. Maar nu weer helemaal bij! Wat beleef je veel, heel gaaf om te lezen! Wat zul jij een hoop leren. Geniet ervan! Kijk uit naar je volgende blog.
Ciao, Nynke -
27 Oktober 2014 - 16:09
Ruud:
HAHA, die uniformen ken ik wel :)
Blij dat je wat kan met de spullen van mijn werkgever.
Tot wanneer ben je daar?
Veel plezier nog en geniet ervan!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
