En toen werd het lastig.. geen gas en geen stroom

En zo was de week op de Theatre (operatiekamer) alweer voorbij. Ik begon de week afgelopen maandag om 8 uur, ja ja een uur later dan de gebruikelijke 7 uur!

Op de maandag en donderdag worden altijd de orthopedische operaties gedaan. Dit houdt in dat er veel breuken en vergroeide gewrichten voorbijkomen.
De eerste operatie was dan ook het corrigeren van een spitsvoeten, oftewel het doorsnijden van achillespees. Een relatief simpele operatie die dus ook zo klaar was. De tweede bestond uit het corrigeren van X-benen. Dit gebeurd door een stukje (wig/driehoekje) uit het bot te verwijderen. Een beetje het idee van het omzagen van een boom, alleen blijft deze “boom” in zijn nieuwe hoek staan.
Ik vond het best wel apart toen er letterlijk een beitel in het bot ging. Het is namelijk niet gebruikelijk dat je een bot hoort breken. Maar goed na het zien van een aantal rontgenfoto’s bleek het bot een onderdeel van het lichaam wat onwijs goed hersteld, het bewijs hiervan zou ik later deze week in de praktijk zien.
Na de eerste twee operaties moest er een been worden gezet en gegipst, een been worden gecorrigeerd door ook weer een pees door te snijden, ditmaal in de lies.
En als afsluiter van de dag was er een man met een gebroken bovenbeen. Deze zou gefixeerd worden doormiddel van een metalenpin. Na een grote incisie was de breuk duidelijk te zien evenals de femur (het bot) na het vergrote van de holte in het bot kon de pin er via een tweede incisie in. Een bijzondere operatie, waarbij gips niet nodig was en er geen stellage, door de huid in het bot geschroefd hoefde te worden.

De tweede dag liep ik op de “old-, small- of general” theatre, met andere worden een ander gebouw. Hier begon het heel rustig, er werd wat schoongemaakt en wat gezeten. En na twee uur niksen kwam er dan eindelijk een operatie. De Doctoren hadden de grootste lol in de scrub ruimte en het jongentje lag wat koud te wezen op de OK tafel. Na een kwartier kon de chest-tube dan eindelijk worden geplaatst. Er kwam bijna gelijk vocht uit de borstholte die werd opgevangen in een glazen pot.
Na een paar minuten bleef het allemaal stil hangen in de slang, iets wat wel zou kloppen volgens de assistent. Maar nadat ik het bed hoger had gepompt bleek er nog wel 200 ml uit te komen. Toch wel handig die natuurkunde en infusie lessen. 
Echter bleek lang niet iedereen het principe zwaarte kracht te kennen. Hennie die met het jongentje voor de ingreep was gekomen, liet dan ook de leiding van de Childrensward even langskomen voor tekst en uitleg van de assistente. Achteraf gezien bleek dit totaal overbodig… De leiding begreep er namelijk niks van. De bevelen werden dan ook zonder zelf na te denken letterlijk opgevolgd (terwijl de artsen dit toch net iets anders bedoelden) Zo was er de opdracht om de pot niet boven de hoogte van de middel te plaatsen (niet op bed of nachtkastje dus), echter ging de leidinggevende er vanuit dat er werd gekeken met een horizontale positie. Hennie die het inmiddels niet kon aanzien kwam dan ook weer terug bij mij op de OK waar ze het de arts vertelde, Deze besloot daarop de telefoon maar eens te pakken en het zelf uit te leggen. Laten we zeggen het tempo was op zijn Ghanees.

Verder was er deze middag nog een C-section en een operatie aan een ontstoken litteken van een eerdere C-section. Deze tweede was ook gelijk de laatste van de dag en ik kon een keer ruim op tijd naar huis.

De volgende dag was er een General cleaning. Daar liep de hele ploeg dan, met een bleekdoekje en een teiltje bleek, schoon te maken. Na een anderhalf uurtje poetsen zat het erop. Het schoonmaken? Ja, het schoonmaken, maar ook de werkdag want er stonden verder geen operaties meer op de planning.

De volgende dag daarin tegen stond weer vol gepland. We begonnen de dag weer met de operaties aan de achillespees om zo weer de spitsvoeten te corrigeren.
Hierna kwam er een operatie waarbij het kniegewricht ontstoken was. De operatie was er dan ook om alle viezigheid en druk weg te nemen. Ook deze operatie was binnen 20 minuten klaar.
Na een korte pauze kwam er een spoed tussen door van een man die zijn middelvinger op een nare plek had gebroken. Deze vinger moest dus gezet worden en kreeg als fixatie een metalenpinnetje door het bod. Dit alles ging overigens wel onder verdoving, al had ik mijn twijfels over hoe volledig die verdoving was. Misschien komt dat doordat de anesthesist vaak wegloopt bij zijn patiënt of misschien omdat hij vrolijk zit te slapen op zijn krukje…

Dat een verdoving niet altijd aanslaat blijkt ook uit de volgende operatie. De wel bekende ruggenprik, die na een aantal minuten complete verdoving zou moeten veroorzaken vanaf de onderrug, bleek het nu toch best zwaar te hebben. De beste meneer was namelijk na tien minuten nog steeds instaat zijn been de lucht in te tillen. En zelfs onder de operatie kwam er ineens weer spierspanning in het been. Wat betekende dat de anesthesist meneer toch maar onder algehele verdoving bracht.
Bij deze operatie werd er een metalenplaat van de femur gehaald.
En het proces van snel en goed genezend bot was hier dan ook mooi te zien. Het botweefsel was namelijk in 6 weken tijd al om de schroefjes en het plaatje gaan groeien.

Iets anders wat moest groeien, maar niet dicht wilde groeien was een grote wond op het been van een mevrouw. Bij deze mevrouw werd er dus een huidtransplantatie gedaan. Door op het niet aangedane been wat huid weg te halen en dit de plaatsen op de wond. Hierdoor ontstond er weer de mogelijkheid voor de huid om naar elkaar toe te groeien. Ik ben benieuwd!

En net als maandag sloten we ook deze dag af met een grote operatie. Er was namelijk weer een amputatie van een, bijna compleet, linkerbeen. Meneer had botontsteking in het onderste deel van het bovenbeen en dit kon alleen worden verwijderd als het been er ook af zou gaan.
Het verschil deze keer met de vorige keer was het feit dat dit nog een heel been was, die andere van de week ervoor was compleet verbrijzeld. We konden nu dan ook alle structuren, vaten, pezen en zenuwen zien. Iets wat er eigenlijk heel mooi uitziet!

En wat eet ik na een lange dag in de OK? Juist Patat (Yam) met uitjes, pindasaus gemaakt van pindakaas en mayonaise… worstjes en kip natuurlijk!! :D
Klein minpuntje was helaas wel dat het gas op was.

De volgende dag bestond weer uit huiswerk, de was en bank hangen.
Ook hebben we nu eindelijk een voetbal en we besloten ons dan ook eens te gaan mengen onder de lokale bevolking op de grootste ontmoetingsplek van de wereld, namelijk het voetbalveld!
We werden letterlijk van alle kanten besprongen en ondervraagd over van alles en nog wat.
Na een klein half uurtje konden Frans en ik eindelijk een beetje gaan voetballen toen het nieuwe slachtoffer (genaamd Hennie) zich aandiende.
Het was weer even lekker om te voetballen en te volleyballen. Zo lekker dat ik pas thuis echt door had dat je in Ghana 10 keer zo smerig wordt van een normaal potje voetbal dan bij ons op het grasveldje.

Zaterdag was ik weer bij mijn grote vriend de kapper geweest. Kopie is weer kort met zo nu en dan een vergeten sprietje, maar toch…
Na een rondje over de markt in Sunyani zijn we nog even op het terrasje gaan zitten langs één van de drukkere wegen in het centrum. Genoeg reuring hier.
O en iedereen schijnt trouwens van ons als Obronies foto’s te mogen maken, echter andersom geldt dit niet. Ze rennen of heel hard weg of komen letterlijk achter je staan om te vertellen dat het niet mag. En dan wetende dat ze je niks kunnen maken, omdat het namelijk wel gewoon mag :p

En om in een goede weekend gewoonte instant te houden… De stroom lag er weer af! Dus het was weer even kijken hoe alles weer werd opgeladen en gebruikt kon worden. Maar we leven nog dus op naar de volgende week. En dat zonder gas uit de eigen keuken.