Verveling maakt lui en geeft je pijn in de kont

En toen waren de twee weken op de general ward al weer om. De eerste week was het weer heel even wennen op deze “gewone” verpleegafdeling. Na een dag op de afdeling had ik alweer een vermoede… het zou weer aftellen worden tot het einde van de week.

Er gebeurde dan ook niet veel. Net als op elke afdeling begon ik ook hier met de ochtend schoonmaak, gevolgd door een loopje richting de medical stores.
Na deze relatief kortdurende taken starten na twee uur de wondbehandelingen op de afdeling.
Hierbij kwam ik de mevrouw van de theater weer tegen. Deze had een wond die was behandeld door middel van een huidtransplantatie. Ik moet zeggen dat deze er na omstandigheden heel goed uitzag. De wond was bijna overal goed aan het genezen en het zag er mooi rood en schoon uit.

Een andere wond die ik deze ochtend te zien kreeg was een stuk minder mooi en zeker ook lang niet zo schoon. De mevrouw had de wond opgelopen nadat ze van haar motor was afgevallen. Er was een diepe wond op de elleboog, binnenzijde van de bovenarm en op de schouder. Op de laatste positie was deze zelfs zo diep dat ik het Scapula gewoon kon zien. Verder zat er nog redelijk wat straatvuil in wat eruit zou moeten zweren.
Ook hier geldt helaas “het moet eerst slechter worden, voordat er verbetering te zien is”. En dat dit het geval was bleek na mijn twee weken op de afdeling. de wond was een stuk schonere en bijna weer mooi rood. Echter nog lang niet in zijn oorspronkelijke staat. Het was nog steeds een pijnlijke wond waarbij de wondzorg eigenlijk gewoon zielig was aangezien er bijna geen pijnmedicatie voor werd gegeven.

Aan de aantekeningen te zien is het de rest van de week heel rustig geweest. Veel lege blaadjes met wat papier vullende aantekeningen en een aantal gewone tekeningen.

Wel heb ik het deze week buiten werktijd nog even druk gekregen, toen ik langs de meiden ging, op de Orthopedic ward. We stonden op het punt om naar huis te gaan toen er een man weg viel en in shock bleek te zijn. Na een val op zijn stomp was deze weer gaan bloeden.
En ook dit zou Ghana niet zijn als we niet verbaast waren over het handelen van het personeel.
Nadat ik een hele lage bloeddruk en saturatie kon krijgen werden er algauw wat zaken 0.9% en zuurstof aangehangen. Echter na een kleine 10 min was de bloeddruk niet meer te meten.
Het rolletje drukverband mocht dan ook nu pas op veel aandringen worden opgehaald. Er werd namelijk nogal moeilijk gedaan of dat wel mocht aangezien meneer een schuld van 200GHc open had staan. BIZAR!
En pas toen de bloeddruk, pols en saturatie helemaal niet meer waarneembaar was werd besloten dat het nu eindelijk tijd was om een dokter te bellen. Of dit verschil maakte… Nee helaas niet, de oplossing volgens de dokter was “just give him more normale Saline. I will look tomorrow”. Nadat we meneer 2 liter hadden toegediend konden we niks meer doen en gingen we maar eens verdwaast op huis aan.
Twee dagen later hoorde ik dat meneer een septische shock had opgelopen. Met andere woorden het been (de stomp) was behoorlijk aan het ontsteken. En zo werd de revalidatie weer een paar dagen langer…

De rest van de week heb ik me buiten de paar taken die er zijn toch maar nuttig weten te maken door een Thermometer eens goed in te stellen (nu wel de bodytemp i.p.v. de surface temp) en een emergency drugsbox eens te ordenen.

Op de vrijdag wilde we eigenlijk gaan voetballen, maar er was al een voetbal toernooi van een paar scholen. Dus elke beweging die we deden werd gevolgd door minimaal 10 kinderen die om ons heen hingen en ook een keer de bal probeerde aan te raken. Het was onwijs druk maar wel eens leuk om te zien.
De volgende dag gingen was er weer tijd voor ontspanning bij het Eusbett hotel in Suyani. Lekker zwemmen, pizza eten en bieren. Even weer aan het vakantie gevoel proeven :D
Tegen de avond zijn we wezen eten in een restaurant/eettent. Ook was hier een traditioneel Ghanees live bandje met typische muziek. Kortom het was weer gezellig tot in de late uurtjes.

Na de tweede week op de afdeling was het dan al Sinterklaas. En gelukkig hadden we op 4 december onze pakketjes van de Sint mogen ontvangen (dank thuisfront!). De chocolade letters, pepernoten en marsepein smaak(t)en goed!

Na het skype op 5 december, en het zien van alle koude kleding. Ben ik maar wat blij met onze tempraturen en de zomerkleding. Heerlijk zeker na het horen van de verschillende negatieve cijfers.
Nu het einde op zijn einde gaat lopen, begint ons avontuur in Ghana ook af te ronden. Binnen vier weken zit ik weer thuis in de kou.
Komende twee week eerst nog op Outreach, toch eens wat anders dan de afdelingen op het ziekenhuis terrein.