Het nieuwe bollenpellen

En zo zat ik alweer in week twee van mijn stage in het Ghanese ziekenhuis. Ook deze week liep ik op de kinderafdeling. Na de kennismaking in de eerste week. Kon ik nu zo goed als meedraaien op de afdeling. Ondanks het feit dat de taal nog een grote barrière blijft, wordt het op één of andere manier toch wel wat leuker. Er is nog steeds weinig te doen, maar een studieboek lezen in de “verpleegkundige zit uurtjes” doet de tijd al snel normaal gaan…

Ik begon de week eigenlijk best wel “druk” ik ben zowaar de hele morgen bezig geweest op de afdeling. Ik begon met de Schoonmaak, het klaarmaken en toedienen van de medicatie, de wondzorg en na de artsen visite menig keer langs de röntgenkamer en het lab voor de nodige beeldvorming en onderzoeken.
Na de lunch was het even rustig op de afdeling tijd voor de theorie en het uitzoeken van protocollen op de afdeling. Hierna moesten de verschillende ontslagen kinderen worden doorgegeven bij de administratie. Dit houdt in dat ik met de dossiers naar een kantoortje moest en hier de dossiernummers en namen, in een soort van Sinterklaasboek, moest noteren van de kinderen die weer naar huis zijn gegaan.
Ook was het deze middag tijd voor mijn eerste infuus. Hij zat en toch niet. Vlak voor het fixeren wist het meisje haar arm los te trekken van haar vader waardoor de canule er ook gelijk weer naast lag. Poging 1 mislukt, maar hij zat wel goed! Ik moet bekennen dat het toch wel wat anders is dan die rare rubberen armen die we op school gebruikten.

We gaan inmiddels om de dag, na de dienst, naar de markt om brood te kopen. In de ogen van de lokale bevolking zijn we dan ook echte broodeters. We komen inmiddels zo vaak langs dat we nu al een echte vaste klant zijn. Het is prachtig om te zien dat ze zo verbaast zijn dat we met z’n drieën ook daadwerkelijk drie broden per twee dagen wegwerken. Ze moeten eens weten… om nog maar te zwijgen over de chocolade pasta en de pindakaas.

De volgende werkdag was het eigenlijk niet veel anders dan voorgaande dagen, maar toch heeft elke dag wel iets. Zo kon ik vandaag iemand ophalen van de Theatre (operatiekamer). En de uitslaapkamer kennen ze hier blijkbaar niet… Het jongentje lag namelijk nog suf en half onder narcose te wachten op zijn rit richting de afdeling. Echter toen ik aan de andere kant kwam kijken bleek hij zelf nog een Mayo canule in zijn mond te hebben. Toch wel even vreemd als hij helemaal alleen ligt. Dat ik nog steeds in Ghana ben blijkt dan ook nog steeds uit de verschillende gewoontes. Zo neemt het personeel hun kind mee naar het werk en tijdens de zorg.
Een ander ding is het eten met een collega. Ze zeggen dan: “you’re invited”. Het schijnt hier gewoonte te zijn om je collega uit te nodigen in een kamer en dan samen te gaan eten, een soort socialtime. Even wennen maar toch wel grappig.

En tussen de vele stroomstoringen, die sinds de avond ervoor zijn geweest, kwam de orthopeed ook nog langs voor de verschillende botontstekingen en andere gewrichtsklachten. Zeer interessant zeker omdat deze arts ook gewoon Engels kon praten op een manier die wel verstaanbaar was. Er was dus een duidelijk antwoord op een door mij gestelde vragen.

In elke week zit een omslag. Zo was het relatief normaal qua drukte in het begin en op het einde was er helemaal niks meer te doen. Ik heb dan ook kennis mogen maken met het “nieuwe” bollenpellen. Namelijk GAASJES VOUWEN, ik hoor u denken “het nieuwe bollen pellen?!” Nou laat ik het zo zeggen het is net zo geestdodend en de tijd kruipt er iets sneller door. Het enige echte verschil is eigenlijk dat ik nu niet in een stoffige schuur zat, maar op een kinderafdeling van een ziekenhuis.

De laatste dag van deze week en tevens op deze afdeling. Bestond weer uit de dagelijkse routine zoals; schoonmaken, medicijnen etc… Echter er kwam een nieuwe varriant van gaasjes vouwen bij, namelijk wattenbolletjes rollen. Nog erger dan het gaasjes vouwen, maar goed het moet gebeuren.
In de loop van de middag werd het toch nog even interessant toen er een nieuwe opname binnen kwam. Er kwam een jongetje van 3 jaar die kokende olie over zijn been heeft gekregen. Het been was vanaf de knie perifeer verbrand. Er zat een blaar zo groot als de vuist van het jongetje op de voet.
Om weer even terug te komen op de meelevende zorgverlener, die heb ik bij deze behandeling niet gezien.
Bij het afwikkelen van het, aan de wond vast geplakte, verband kreeg het jongentje een idee van wat er ging gebeuren. Hij begon zich op elk mogelijke manier te verzetten.
Ik heb mij echt de hele behandeling lopen te verbazen en schamen over de manier waarop de moeder en verpleegkundige het jongetje toe schreeuwde dat hij flink moest zijn en niet zo schreeuwen. Het jongentje, inmiddels sterk aan het bewegen en schoppen, kreeg op een gegeven moment als “standje” enkele tikken van de verpleegkundige. Iets wat bij mij echt de haren rechtop deed staan.
Maar wat doe je als buitenlandse “obroni” (whiteman) in zo’n situatie.- Er is immers zoiets als cultuur en een eigen gewoonte van behandelen. Een schokkende en toch wel heel aandoenlijke ervaring.

Al met al was het weer een week met veel indrukken die werd afgesloten met een dankbaar bezoek aan de supermarkt waar onze voorraad chocolade pasta werd bijgevuld.
Ook heb ik nu een vermoede waar alle schoenen van de Scapino acties heen gaan. De markt kramen hingen vol met de rechter of linker schoen, opgepoetst en wel!

En om de week echt goed af te sluiten blijkt het Ghanese volk deze maandag alweer een feest dag te hebben, wat wederom inhoudt dat het ziekenhuis zo goed als alleen open is voor spoed. Met andere woorden we hebben weer een heerlijk lang weekend om te ontspannen.