Is er nog een bed vrij?

Ook deze week is de tijd weer voorbij gevlogen. Zo begon ik aan mijn tweede week op de emergencyroom en zo was hij weer achter de rug. Ik heb deze week (al)weer veel nieuwe dingen kunnen en mogen zien.
Om te beginnen was er bij binnenkomst, op de mooie maandag ochtend, een meneer op de gang geparkeerd. Deze bleek bij wat navraag in een lichte coma te zijn geraakt door een te hoge bloedsuiker. Meneer lag vast gebonden op zijn brancard met een paar verbandjes om de polsen en enkels. Waarom dit was weet ik eigenlijk ook nog steeds niet aangezien meneer helemaal laveloos op het bed lag en ik geen duidelijk antwoord kon krijgen van één van de collega’s.
Iets anders was een bloeddruk van 192/105 mm/Hg, iets wat toch wel erg hoog is. Ik heb dan ook voor het eerst in dit ziekenhuis een ECG op een “normale” afdeling gezien. Sommige collega’s konden zich dan ook niet voorstellen dat er in Nederland op een gemiddelde afdeling altijd wel een ECG kan worden gemaakt. En dan nog het feit dat de IC er één bij elk bed heeft staan.
Al met al, verbazing was er dus ook deze week alweer heel snel.

De volgende dag vond ik dat er een voorjaarsschoonmaak gepland stond. Het is hier immers lente en de afdeling kon wel eens een grondige schoonmaak gebruiken. Gelukkig deelde een collega deze mening en hebben we dus maar eens het bloed… Ja inderdaad BLOED, heel oud bloed, van de muren lopen boenen. Bijna elke muur had er namelijk wel een aantal (of heel veel) vlekken of spetters. Na een uur boenen met bleek was de muur dan lichtelijk ontdaan van stof en bloed, het leek te minste weer iets meer op het origineel (althans dat denk ik dan maar).
Na de schoonmaak kwam er een overdracht van een ambulance binnen. Nou ja… iets anders dan een overdracht/opvang die ik ken van het werk op het strand.
Normaal gesproken is een ambulance namelijk een heel klein ziekenhuisje opwielen die de eerste nodige zorg levert. In Ghana begint deze zorg pas in het ziekenhuis. De ambulance broeders zijn namelijk niet in het bezit van de benodigde apparatuur. Zo werd er op de afdeling gebruik gemaakt van alle materialen die nodig zijn voor het bepalen van de vitale functies. En ook de overdracht werd hier pas geschreven. Maar ze hadden wel een volkswagen transporter ;)

De volgende dag bleek echter wederom dat verkeersongelukken hier heel veel voorkomen. Er kwamen namelijk drie mannen binnen, die uit de laadbak van een pick-up waren gelanceerd, na een aanrijding. Ze kwamen binnen met overal glassplinters en snij- en schaafwonden. Na de behandeling met het “wonder” middel Betadine moest één van de mannen blijven voor observatie en een aantal foto’s. De andere konden zo weer vertrekken.
Ik blijf het toch uitzonderlijk vinden hoe stoer, dapper of sterk de gemiddelde Ghanees is. Bij ons had iemand op een wervelplank gelegen. Ook zou iemand bij ons minstens een 7 aangeven op de pijn schaal, terwijl er hier misschien net aan een 5 zou staan.
Zo bleek ook maar weer uit de pijnprikkel die werd gegeven aan een zwangere vrouw die weg viel.
Een harde klap met de vlakke hand, in het gezicht van de vrouw. Ik zag het gelukkig niet, maar toen ik doorkreeg wat er gebeurd was kon ik mij bijna niet meer inhouden om het hem eens te laten voelen. Subtiel kent men hier blijkbaar niet altijd, maar een effectieve pijnprikkel kan ook anders!

In de avond hadden we nog steeds geen stroom en de eerste 24 uur zonder waren weer een feit.
We zijn dus maar naar de Theatre gegaan om alles weer een beetje op te kunnen laden.
Maar het zou Ghana niet zijn, als je niet gelijk zou kunnen in-scrubben. Oftewel deze avond hebben Hennie en ik nog mooi een operatie kunnen zien van een wond aan een open geschaafd been.
Een behandeling waarvoor ik me liever laat overvliegen naar Nederland…

Een ander ding waar ik zeer goed over te spreken ben is de gastvrijheid en de behulpzaamheid van de collega’s en patiënten.
Op de emergency wordt gewerkt met een spoedvraag (triage), echter de bedden van het ziekenhuis zijn vaak vol of passen niet bij de zorgvraag. Het is dan op de ward heel normaal dat mensen met de hoogste prioriteit ook voor gaan. Logisch toch?! Maar dit betekend dus ook dat wanneer ik als patiënt op de afdeling lig met een lage prioriteit ik mijn bed, moet afstaan aan of delen met een andere patiënt. Ja en dan komt behulpzaam en gastvrijheid wel heel dichtbij!

Ook heb ik vandaag kunnen ervaren dat er ook in dit land, niet nadenkende, scholieren zijn. Zo kwam er een jongen binnen met een soort priem (met weerhaak), in zijn bil, binnen. En ja daar is een foto van, voor de netheid wel alleen van de priem ;) De jongen had namelijk na de vele standjes van de docenten heel goed door dat het geen slim idee is om met dit soort gereedschap naar elkaar te gooien.

De volgende dag om 05:45 was hij er weer. En met hij bedoel ik dan natuurlijk de stroom die ruim twee dagen afwezig was. Op hetzelfde moment brak er ook een wolk, want er kwam een stortbui die alles weer verzadigd nat liet worden, En ja! Dit was in het altijd droge Ghana (wat toch echt in het droge Afrika ligt).
Verder was er vandaag niet heel veel te doen op de afdeling. Behalve een mevrouw die de hele dag aan de verneveling zat en een mevrouw met een niet hoorbare bloeddruk, was er helaas niet meer te doen dan het uitwisselen van ervaringen over Nederland, het ziekenhuis en voetbal.
En toch bleken deze ervaringen nog best wel actueel te worden toen de hoofdzuster boos door de telefoon riep; “Het was zijn linkerbeen… Ja ik kan zijn handschrift toch ook niet lezen!”
Voor mij persoonlijk was dit DE bevestiging dat het dus niet aan mij ligt. Het is vaak bijna onmogelijk om de helft van de geschreven medicatie, diagnoses en interventies te begrijpen of überhaupt te ontcijferen.

Op de vrijdag zijn we voor ons visum naar Sunyani geweest. Alles lukte en het liep gewoon eens een keer soepel bij een immigratiedienst/ambassade. Na het aanvragen gingen we voor wat eten en de boodschap naar het centrum. Hier wilde Joseph eerst langs de kapper. En ja ik moest heel toevallig ook, maar eens wat haar laten wegknippen. Echter Het moment dat ik de eerst knip in mijn haar voelde was ik er al klaar mee. De schaar waarmee geknipt was voelde letterlijk als een knutselschaar, die bij elke knip een deel van mijn haar brak en liet afsterven. Een kleine troost hierbij was dat ik zeker wist dat het de tondeuse werd, toen ik vroeg of hij al eerder iemand geknipt had. Het antwoordt? “nee”. Omdat zijn baas dit toch wel wat beschamend vond besloot deze mij te “knippen” of nou ja, eigenlijk gewoon mijn haar te verkorten doormiddel van een tondeuse!
Na dit onwijze avontuur hebben we de boodschap gedaan en zijn we weer naar huis gegaan.
(En stiekem ben ik best wel blij met het korte haar, al is het puur omdat het qua warmte heerlijk is)

De volgende dag gingen we namelijk weer naar Suyani, maar nu naar het Eusbett hotel. Een prima hotel met westers eten en… EEN ZWEMBAD! O wat was dat lekker. De dag was dan ook zeer geslaagd, zeker omdat de jarige buurjongen het geweldig vond. Na een leuk aandenken en een potje pool gingen we, door het in één keer zo levende stadsleven, weer terug naar Duayaw Nkwanta.
Het was weer een geweldige week!